içerisinde şiddet öğesi bulunan sporlarla pek aram yok. boks, uzakdoğu sporları vs... elbette bu tür sporların kendine göre güzelliği, özelliği vardır ancak ilgimi çekmiyor. kurallarını bir türlü çözemediğim, çözmek için de kasmadığım amerikan futbolu da bu kategoriye dahil benim için. bu futbola ilişkin anılarım çocukluğumla sınırlı. 90'ların ilk yarısında haftasonları hbb'de amerikan futbol maçlarının yayınlandığını, sıkıntıdan izlediğimi ancak bana karmaşık gelen bu oyundan pek de zevk almadığımı hatırlıyorum. "friday night lights" ile yollarımın kesişmesi de zaten filmin temeli olan amerikan futboluna dayanmıyor. explosions in the sky'ın arşivimde yer alan soundtrack albümünden filmi merak edip, edindim.
film, gerçek olaylara dayanmakta. 1988 yılında kasabada yaşananları h. g. bissinger, "friday night lights: a town, a team, and a dream" kitabında konu etmiş ve film de bu kitabın uyarlaması. 118 dakika gibi uzun sayılabilecek bir süreye sahip olmasına rağmen temposuyla izleyeni sıkmayan, explosions in the sky tarafından post-rock sosuna bandırılmış müzikleriyle izleyeni mest eden ve finaliyle de klişelere tokadını atan bir yapım. tavsiye ederim.genelde amerikan filmleriyle klasikleşmiş "winner" hikayelerini izlemekten sıkılmış bir bünye olarak filmi izlerken finali hakkında "acaba?" diye sormaktan kendimi alamadım. ve film boyunca kendimi böyle bir final için hazırladım. 2 saat boyunca keyifle izlediğim filmin böyle bitmesi beni daha da çok filme bağladı. hector cuper'e selam olsun!
"hey gidi dexter. ne o sinsi lila, ne de ayakbağı olan rita yakışıyordu sana. içinde karanlık bir tarafı olan bir kadın gerekti, lumen gibi. jordan chase'in birkaç parçaya ayrılmış bedenini okyanusun dibine yolladıktan sonra tekneyi sürerken ki o keyfin, lumen'e olan bakışların gözümden kaçmadı. ama unuttuğun tek nokta, kendini tehlikeye atarak yaptığın fedakarlıklar, verdiğin sevgi ve destek bir kadını elde etmek için yetmiyor, malesef. onlar senin o karanlık yolcundan daha da karanlık, alt ettiğin kurbanlarından daha da zor varlıklar. insan olan yanların ağır bastıkça bunun farkına varacaksın."
bu sabah bir yandan masanın üzerinde açık duran kitap diğer yandan hemen yanına konuşlanmış bilgisayarla haşır neşirken bir anda evimin karşısında bulunan ilkokuldan yükselen çığlıklara kafamı kaldırdım ve pencereye yöneldim. kar yağıyordu. izmir'de pek alışkın değiliz bu olaya. yanılmıyorsam en son ben üniversitedeyken yağmıştı ve ben o gün miskinliğimden vazgeçemeyip okula gitmemiş , eğlenceyi kaçırmıştım. sonrasında çok uzaklarda, askerdeyken bir gece devriyesinde denk gelmiş, gecenin sessizliğinde üzerimi örten beyaz örtüyle huzur dolarak yürümüştüm bir süre. björk'ün karlı izlanda tepelerini arşınlarken duyduğu hazzı almıştım kendimce. çok değil, 10 dakika sürdü bugünkü şamata. tutmasını zaten beklemiyordum ama bu kadar kısa sürmesi de pek tatmin etmedi.
otobüs yolculuklarıyla aram pek iyi değil. bir koltuğa oturup 7-8 saat boyunca süklüm püklüm gitmek, bana göre berber koltuğunda oturmaktan bile çok daha can sıkıcı. [nedense 3 saat süren ayvalık - izmir yolunda bile son yarım saat buhranlar geçirip, otobüste anırmak geliyor içimden. gülmeyin, çok ciddiyim] bir de yanınıza sizden daha iri bir insan evladının oturup koltukta sizin payınızdan çalması veya uyurken rahat durmayarak sizi tepmesi bu sıkıntıyı arttıracak cinsten önemli detaylar. sigarayla aram pek olmadığından molada - eğer açlıktan ölmüyorsam - otobüsten inmem, yolculuklarda da pek uyuyamam. şu sıralar alışkanlık haline getirdiğim izmir - ankara - izmir yolunda kararlar son dakikaya dayandığından uçak bileti pahalıya geliyor. otobüs seçeneğini de bu nedenlerden dolayı elediğimden geriye tren opsiyonu kaldı. örtülü kuşetliden bir yer edinip en azından bu yol eziyetini daha uzun süreli olsa da yata yata gitme fikri bir anda cezbetti beni ve tcdd'den gidiş dönüş bileti kapmış bulundum.
başlamasını sabırsızlıkla beklediğim "the walking dead", ilk sezonunun yarısını çoktan geride bıraktı bile. her hafta pazartesiyi "dexter" ile beraber iple çektirten dizinin özellikle ekşisözlük'te izleyen yazarları iki gruba bölmesini ilginç buluyorum. ilginç olan, neredeyse beyazperdeye çıktı çıkalı kemik bir olay örgüsünden yararlanan zombie filmlerinin (bunlara son dönemin infected türü filmlerini de ekleyebiliriz) haliyle içerdiği klişeler üzerinden eleştiriliyor oluşu. evet, "the walking dead" için klişe barındırmıyor gibi bir savunma yapmak saçma olur. sadece bir zombie yapımından beklentilerin ne olduğu üzerinde durmak gerek. benim için zombie filmleri eğlencedir, klişelere pek takılmam, yürüyen ölülerin gazabından kurtulmaya çalışanların mücadelesinden, kurtulamayanların ise vücutlarının deşilmesinden zevk alırım. sağolsun "the walking dead" her hafta bu konuda imdadıma yetişiyor.
"Bu dünya öyle bir çöplük ki, onu ancak bir sihirbaz değiştirebilir."
(bu post, diziyi izlemeyenlere anlamsız gelebileceği gibi diziyi yeni izlemeye başlayanlar ve ilk iki sezonu henüz tamamlamayanlar için de spoiler niteliğindedir. aman ha!)
şu hayatta hep terslikler üstüste gelecek değil ya. güzelliklerin de tadına bakabilmeliyiz peşin sıra. sabah kafamı yastıktan kaldırdığımda havanın daha aydınlanmamış olduğunu görünce bir an için yine erken uyandığım sanrısına kapıldım. elimi telefona atıp saate baktığımda ortalama kalkma zamanımın geldiğini fark ettim ve peşinden bilgisayarımın başına tünedim. amiina'nın 27 eylül'de yayınlayacağı yeni albümü "puzzle" öncesi çıkardığı 2. single olan "what are we waiting for?"u dinlemeye koyuldum. ya 1 ya da 2. parçada o karanlık gökyüzünden damlalar düşmeye başladı canım izmir'ime ve resmen şarkıyla birbirini tamamladı.
geçen zamanın müzik üzerindeki etkileri tartışılmaz. teknolojinin getirdiği avantajların yanı sıra müzisyenlerin kendilerini ve onlara öncülük eden isimleri aşma gayreti, yeni yollara sapma ve özgünlüğü yakalama uğraşı bu farkı yaratan faktörler. farklı yönlere sapma hadisesi ise dün saf halini dilediğimiz bir türü başka türlere ait elemanlarla füzyonlamaktan geçiyor genelde. çıkan ürün kulakları tatmin edebiliyorsa ne ala.
sıcağı hiç sevmem, haliyle yazları da. aslında çocuklukta ve ilk gençlikte herhangi bir sorunum yoktu yazla. ne zaman ki üniversitede yaz okulunun abonesi oldum, o zaman benim için kayıp mevsim oldu yaz. hala da öyle. meslek icabı, şu ana kadar yazları çalışmamamın da katkısı büyük. evde oturulduğunda daha da kayıp gözüyle bakıyorum. hareket ettikçe terleyeceğini, yapış yapış bir formata bürüneceğini bilmek beni daha fazla tembelliğe itiyor. denize 5 dakika uzaklıkta oturduğum halde içine girebilmek için kilometrelerce yol kat etmek pek de bana göre değil. istisnası da oldu tabi geçen hafta. sadece 3 saatlik bir otobüs yolculuğuna katlanamadığımdan dolayı 1 yıldan beri uğramadığım ayvalık'a gitmek farz oldu.
this is the kit, kate stables'in 5 senedir yürüttüğü solo projesi. şu sıralar paris'te yaşayan bir ingiliz olan stables, this is the kit projesinin yanı sıra yakın arkadaşı rachael dadd ile beraber whalebone polly ve jesse vernon ile beraber morning star gruplarında da marifetini sergiliyor. whalebone polly'de akustik folk müzik yapan stables'in 2008 yılında this is the kit adı altında yayınladığı ilk albümü "krulle bol"da da yakın çizgide şarkılara sahip. "krulle bol"'un bir başka dikkat çeken özelliği ise prodüksiyonunun john parish tarafından yapılmış oluşu. daha çok pj harvey ile çalışmalarından tanıdığımız, sparklehorse, tracy chapman gibi önemli isimlerin prodüktörlüğünü yapan parish'in genç bir müzisyenin ilk albümüne el atıyor oluşu oldukça heyecan verici. bir önceki postta home videosunu izleyebileceğiniz "irchwood beaker" ve "two wooden spoons" parçalarıyla dikkat çeken ilk albüm, kendi ülkesinin dışında japonya'da ve fransa'da basıldı ve ilgi gördü. albüm sonrası the national, jose gonzales, vetiver gibi isimlerle konserler verdi. ayrıca glastonbury festival'in akustik sahnesinde de çalma fırsatı yakaladı. geçtiğimiz sene whalebone polly için "taproot and sill" ep'sini kaydeden kate stables son zamanlarda kendi projesi üzerinde yoğunlaştı ve 18 ekim'de dreamboat records etiketiyle yayınlanacak yeni albümü "wriggle out the restless"'ı hazırladı.
albümün açılış parçası "sometimes the sea" banjo tınılarıyla açılıyor ve diğer enstrumanların da katılımıyla derinliğe sahip oluyor. this is the kit'in evrilen müziğine dair ipuçları veren bir parça ve başlangıç için güzel bir seçim. "easy pickings", "trick you", "the turnip" ve "white ash cut" her ne kadar yan estrumanlarla zenginleştirilse de banjonun ön planda olduğu ve stables'in harika sesiyle değer kazanan parçalar. folk müziğin kalıplarına sahip ve debut albümün uzantıları olarak görülebilir. "sleeping bag"e de aynı çerçeveden bakmak mümkün sadece akustik gitar burada farkı yaratmakta. klarnetle açılan ve gitarın tompetle beraber stables'in sesine eşlik ettiği "waterproof" ile ardından gelen "spinny" albümde öne çıkan parçalar arasında. özellikle "spinny"de stables'in vokal performansı zirveye çıkıyor resmen. gelelim albümde en çok dikkat çeken parçalardan biri olan "see here"a. genel olarak soft bir havaya hakim olan albümde daha sert tonlara sahip bu parçadaki elektro gitar ve trompet kullanımıyla stables'in sesiyle harika bir uyum yakalanmış. ki aynı uyuma bir downtempo / triphop denemesi sayılabilecek "earthquake"te de rastlamak mümkün. bu iki harika parçada kate stables'ın sınırlarının dışına jim barr [portishead] tarafından itildiğini tahmin ediyorum. eğer this is the kit sonraki yapıtlarında farklı bir yöne kayacaksa "earthquake" bu noktada güzel bir örnek olabilir. albümü kapatan "moon" ise "see here" ve "earthquake" gibi farklılık taşıyan parçalardan biri. değişken tempoya sahip bu parça aynı zamanda albümden çıkacak ilk single için de seçildi. şarkıyı this is the kit'in myspace sayfasından dinlemeniz mümkün.
çoğu kişi pazar gününü sevmez, pazartesiye bağlandığı için. benim için durum farklı, seviyorum bu günü. geç uyanma fırsatı, keyifli sabah kahvaltıları, taşıdığı piknik potansiyeli, evin içinde veya dışarda aylakça takılma lüksü olabilir bana bu güne karşı sempati duymamı sağlayan. belki de senelerce pazar günü çalıştığımdan bu günün keyfine hasret kalmışlığım da bir başka neden olabilir. günün keyfini arttıracak önemli noktalardan birisi de elbette müzik. bu noktada kings of convenience, seabear, múm gibi gruplar ilaç niyetine benim için.
yaz sıcağının izmir'i ve haliyle içindekileri kavurduğu şu günlerde vantilatörümün önünde saatlerimi harcamaktayım. şu yaşıma dizi cahili olarak geldiğimi daha önce belirtmiştim, bu günlerde kendimi "dexter"a verdim, bir sezonu 3-4 günde bitirip bir diğerine atlıyorum. diğer dizilere el atacak gibiyim. yaklaşık 3 hafta önce tamir edilen gözlüğümü almak için önceki gün nihayet kendimi sokağa attığımda izmir tarihi havagazı fabrikası'nda gerçekleştirilen sinematek günlerinin bu sene de düzenlendiğini gördüm. sinema klasiklerini elden geçirmek için iyi bir fırsat. henüz tecrübe etme fırsatı bulamadım ancak filmlerin çimlere yayılıp izlendiğini düşünmekteyim; aslında hayal etmekteyim demek daha doğru olur. hele bir de imbat üzerimizden eserse harika olur.
fransız korku sinemasının son yıllardaki... eeee aynı lafları okumaktan gına gelenler için bir temcit pilavı da ben yapmayacağım. film hakkında karalayacaklarıma böylesi bir giriş yapmam da "mutants"'ın diğer örnekler kadar dikkat çekici olduğu anlamına da gelmiyor ne yazık ki. "à l'intérieur", "martyrs", "frontier(s)" sonrası "mutants" tam bir çirkin ördek yavrusu. tabi bu tanım benim için geçerli yoksa siz dışlanan bu yavruyu sevip ekmek parçalarıyla besleyebilirsiniz.
filmin klişeden ibaret olan açılış sahnesi daha sonra yaşanacaklara ilişkin fikir vermekte. marco'nun virüsü kapmasından sonra sonia, marco'nun dönüşüme uğramasını engellemeye çalışır ancak başaramaz, yine de çok sever onu. öldürmeye kıyamaz, sevgi pıtırcığı bir mutant elde etmeyi başarır. benim için bir filmi kötü kılan da işte bu noktadır. can yücel, boşuna "bağlanmayacaksın" dememiş arkadaş, öldüreceksin. senin annen, kardeşin, sevgilin, arkadaşın artık her kimse zombieye, mutanta, virüslüye dönüştüyse gözünü kırpmadan uçuracaksın beynini arkadaş. çünkü gaddar olarak adledilen bu dünyada bir yaşam hakkına sahipsin ve bu hakkını böylesi salak romantizme kapılıp harcamamalısın. içimi de döktükten sonra filmin türdeşleri arasında geride kaldığını ancak makyaj ve efektlerin hatrına vakit öldürmek üzere çerez niyetine izlenebileceğini söyleyebilirim. izlemezseniz de çok bir şey kaybetmezsiniz.
antony and the johnsons, "swanlights" adını taşıyan yeni stüdyo albümünü ekim'in 4'ünde piyasaya sürüyor. içerisinde 11 parçayı barındıran albümün bir diğer artısı ise özel baskısında 155 sayfalık bir kitabın bulunması. kitapta, vokalist antony hegarty'nin çizimleri, kolajları, yazıları ve fotoğrafları yer alıyor. özel baskıyla ilgili bir diğer önemli ayrıntı ise albümde de yer alan "flétta" adlı parçaya björk ile beraber yapılan düet. ikili daha önce björk'ün an itibarıyla son stüdyo albümü "volta"da "dull flame of desire"ı seslendirmişti. o projeden önce uzun bir zamandır antony ile beraber çalışmak istediğini söyleyen björk'ün bu şarkıya katkılarını şimdiden merak ediyorum doğrusu.
sevdiğim gruplardan sevdiğim parçaları akustik olarak dinlemek daha da keyif veriyor bana. hele akustik icralar eğer doğanın ortasındaysa daha da keyiflendiriyor. deftones'un "music in high places: live in hawaii" videosunu buna en güzel örnek olarak verebilirim. az önce facebook'ta seabear'ın paylaştığı video da tam bu hesap. geçtiğimiz ay hollanda'nın uthrecht şehrinde "the canal sessions" adlı yapımın konuğu olmuşlar. "wolfboy", "leafmask" ve "arms"ı seslendirmişler. bir botun üzerinde, kanalı arşınlıyorlar. ortama bayıldım, ve tabi videoya da. aralarından pek sevdiğim "wolfboy"u paylaşayım dedim. diğer parçaların yanı sıra oi va voi, coparck ile yaptıkları aynı formattaki çalışmaları http://thecanalsessions.com adresinden izleyebilirsiniz.
grinderman'in yeni albümünün çıkacağından önceki ay bahsetmiştim. şimdiki mevzu ise dumanı üzerinde. yeni albümden ilk single olan "heathern child"ın 30 ağustos'ta piyasaya sürüleceği açıklandı. şarkının klibini ise uzun süredir nick cave ile ortak çalışan; "the road", "the proposition" filmlerinin yönetmenliğini yapan john hillcoat üstlendi. klibin trailerını şuradan izlemek mümkün.
izlanda'dan devam edeyim. indie/folk grubu rökkurró, yeni albümü "i annan heim" için gün sayıyor. yeni albümden ilk şarkı olan "sólin mun skína"yı altta dinlemeniz mümkün. söz konusu parça, ayrıca albümden ilk single'da da yer almakta.
içimizdeki izlanda sevgisi malumunuz. gitmesek de görmesek de orada bizim için güzel melodiler yaratan grupları barındıran bir izlanda mevcut. ülke, son dönemde patlayan volkanı ve saçılan kül bulutlarıyla gündemdeydi. ardından izlanda hükümeti ülkeye turist çekebilmek için "inspired by iceland" adı altında bir kampanya düzenledi ve bu kampanya dahilinde ülkeyi tanıtan reklam filmleri çekildi. hükümetin ricası üzerine reklam filmlerini izlandik sanatçılar, facebook, twitter gibi çeşitli sosyal ağlarda paylaştılar.
23 ekim'de şuraya ufak bir not düşmüşüm yeni albüme dair. yeni yılın ilk aylarında çıkmasını ummuşum ama işler nick babanın keyfine göre ilerliyor tabi. albümün çıkış tarihi için 13 eylül demişler. "grinderman 2" adını taşıyan albüm, londra'da nick launay prodüktörlüğünde kaydedilmiş. albümün piyasaya çıkmasından sonra ise grup avrupa'yı arşınlayacak ancak listede istanbul yok, bize yine hasret var. ha bir de nick baba bıyıkları kesmiş, parlamış. warren ellis ise bildiğiniz gibi...
god is an astronaut'un avrupa konserlerinin bir kismında ön grup olan ve önümüzdeki sonbaharda da god is an astronaut ile birlikte abd'yi turlayacak olan abd'li grup caspian 25 mayıs'ta istanbul'da!
post rock’ın amerika’daki en güçlü temsilcilerinden caspian, nisan ayında gerçekleştirdiği amerika turnesinden sonra mayıs ayında avrupa turnesi kapsamında 25 mayıs 2010 tarihinde istanbul’da punctum performance’ta!
2005’te ilk ep’leri “you are the conductor” ile bile büyük ses getiren beverlyli beşli caspian 2007’de çıkardığı “the four trees ile büyük bir patlama yaptı. 2009’da çıkardıkları ve şu ana kadar en başarılı işleri olan “tertia” ile ise bu başarının bir tesadüf olmadığını bizlere gösterdi. yeri geldiğinde sakin sularda dolanıp insanlara huzur veren caspian, yer yer ise sert progresif tonlarıyla seyircileri kendilerine bağlamakta ve coşturmakta.
25 mayıs’ta punctum performance’ta gerçekleşecek ve istanbul’daki dinleyicileriyle ilk defa buluşacak olan caspian, unutulmaz bir konser yaşatmak için sizleri bekliyor. gecenin açılışını seçtikleri parçalarla b yüzü dj set yaptıktan sonra, ortamı ısındırmak için kafabindünya sahne alacak.
müzikleriyle mogwai, god is an astronaut, mono gibi grupları çağrıştıran ve post rock'ın en iyi yeni yüzlerinden biri olan caspian 'in ilk istanbul konseri punctum performance’ta gerçekleşecek ve biletleri 30 tl’den satılmakta. konser günü kapıda 35 tl olacak.
caspian’in ilk istanbul konseri bugüne dek hail!, over the rainbow, god is an astronaut, kultur shock, vinnie moore ve marillion türkiye konserlerini düzenleyen mood pro tarafından ve b yüzü booking katkılarıyla düzenlenmekte.
bilet satiş noktalari ve konserle ilgili diğer bilgiler için www.mood-pro.com adresine bakiniz.
mekan: punctum performance - istiklal cad. atif yilmaz sok. no:17/a kat:3 beyoğlu / istanbul
tarih: 25 mayis 2010 sali
kapi açiliş: 21.00
açiliş grubu: kafabindünya
bilet fiyatlari: 30 tl (konser günü kapida 35 tl)
iletişim: info@mood-pro.com
dikkat! yazının tümü fena halde spoiler içerir.
kubrick'in militarizme olan eleştirilerinin fazlasıyla hissedildiği bu bölümden sonra son 5 dakikada izleyeni daha büyük bir sürpriz beklemektedir; çünkü kubrick, esas tokadı sona saklamıştır. arkadaşlarının haksız idamlarından sonra geride kalan erlerin moralini düzeltmek için bir eğlence tertiplenmiştir. eğlencede sahneye bir alman kızı çıkarılır ve fransız askerler aylardır kadınsız olmanın verdiği iştahla, savaştıkları milletten olan bu kıza adeta bir yiyecek gibi bakar. bu atmosferde ezilen alman kızı çekinerek başlar şarkısına. o asker türküsünü söyledikçe ona aşağılayıcı bakışlar atan gözler buğulanmaya başlar yavaşça ve sonra yaşlar süzülür gözlerden. dillerden ise şarkının ezgileri dökülmeye başlar. rütbelilerin bir savaş makinesi haline dönüştürdüğü bedenler, insan olduklarının farkına varır.
avrupa’nın en önemli progressive rock gruplarından riverside, 3 yıl aradan sonra tekrar istanbul’da!
ülkemizde “second life syndrome” albümü ile birlikte hatırı sayılır bir fan kitlesi kazanan ve masstival 2007 sahnesindeki üstün performansları ile türkiyeli müzikseverleri mest eden riverside 2001 yılında kuruldu ve bugüne dek out of myself, second life syndrome, rapid eye movement ve anno domini high definition isminde 4 albüm yayınladı. özellikle 2005 yılı albümleri second life syndrome albümü ile sükse yapan grup en son 2009 yılında çıkardığı anno domini high definition albümü ile gelip geçici bir grup olmadığını, progressive rock sahnesinin en önemli gruplarından biri olduğunu kanıtladı.
pink floyd, porcupine tree, opeth, dream theater ve tool gibi grupların etkilerinin hissedildiği riversıde’ın secondlife syndrome albümü en iyi 100 progressive rock albümü listesinde 43. sırada yer almaktadır.
44 dakika 44 saniye süren "anno domini high definiton" albümü ile bir çok rock, metal, progressive rock müzik dergisinden yüksek puanlar ve övgü dolu eleştiriler alan riverside'ın 11 mayıs'ta gerçekleşecek konseri bugüne dek hail!, over the rainbow, god is an astronaut, kultur shock, vinnie moore ve marillion türkiye konserlerini düzenleyen mood pro tarafından düzenlenmekte.
bilet satış noktaları ve konserle ilgili detaylı bilgi için www.mood-pro.com adresine bakınız.
mekan: punctum performance – istiklal cad. atıf yılmaz sok. no:17/a kat:3 beyoğlu / istanbul
tarih: 11 mayıs 2010 salı
kapı açılış: 21.00
bilet fiyatları: 35 tl (kapıda 40 tl)
son günlerde solo albümünü çıkaran ve turneye çıkmaya hazırlanan jónsi'nin son zamanlarda solo işlerine daha fazla zaman harcıyor oluşu yeni sigur rós albümü üzerine endişelerimi arttırıyordu. ancak bugün denk geldiğim bir habere göre grup yeni albümün kayıtlarına önümüzdeki ay başlayacakmış. jónsi de bu haberi doğruladı. yılın geri kalanında bir yandan turlayacak olan jónsi bir yandan da grup elemanlarıyla buluşup yeni albümü hazırlayacak. yeni albümün kaydı ise grubun şimdiye kadar albümlerini kaydettiği kendi stüdyosunda olmayacak. söz konusu stüdyo artık diğer gruplara kiralanıyor. yani parayı denkleştirip grubun stüdyosunda çalabilirsiniz, tabi bir de izlanda'ya gitmeniz gerek.
geçtiğimiz yaz ilk türk zombie filmi çekileceği haberini öğrendiğimde oldukça heyecanlanmıştım. senelerdir kafamda kurduğum, yurdum topraklarını zombieler istila etse ne olurdu sorusunun cevabı ortaya çıkacaktı. sonra facebook üzerinden gönüllü zombie olmak isteyenlere çağrıda bulunuldu, oraya gidip birkaç saatliğine de olsa zombie olmayı çok istemiştim, üstelik bu konuda gayet yeterli olduğumu düşünüyorken :) ancak şartlar istanbul'a gitmeye elvermedi. popomun üzerine oturup filmin çıkmasını beklemeye başladım.
türkiye'nin ilk zombie filmi olma iddiasını taşıyan ve her fırsatta bu özelliğini öne süren film, haliyle ben gibi zombie sinemasına düşkün insanların yanı sıra korkuseverlerin de ilgi odağı haline geldi ve filme dair beklentileri arttı. ancak bu noktanın film için bir handikap olduğunu düşünüyorum. öyle ki filmde ön plana, zombielerden daha çok gençlerin geyik dozajı yüksek diyalogları çıkmakta. zombie sinemasının olmazsa olmazı gore sahnelere, yaşayan ölülerin yarattığı dehşete bolca rastlayacağımı düşünürken, bu beklentim havada kaldı (ancak dükkan-ül hayal'in elinden çıkan makyaj ve efektlerin başarılı olduğunu söyleyebilirim). özellikle düğün sonrasındaki orman sahnelerinde gençlerin zombielerle karşılaştığı anda tavan yapan gerilim, birden başka sahneye atlanmasıyla bir anda dibe vuruyor ki insanın hevesi kursağı kalıyor. bu sahnelerin dışında filmde gerilim adına pek bir şeye rastlamıyoruz. bu durumu da kameranın kişiye bağımlı olmasına mı yoralım (aynı şartlara sahip "diary of the dead"de gerilim üst düzeydeydi, elde romero tecrübesi olduğunu unutmayalım) yoksa arazinin genişliğine mi ([rec] serisinde klostrofobik atmosferin de yarattığı gerilimin payı var, hem de zombielerle yakın temas daha fazlaydı). aslında her ikisi de değil gibi. anlaşılan filmin yönetmenleri murat emir eren ile talip ertürk, korku-komedi terazisinde komedinin ağır basmasını tercih etmiş ve bunu gerek istila öncesi dönen geyikler gerekse sonrasında zombieler üzerinden dönen muhabbetler üzerinde yoğunlaştırmış. yani "ada: zombilerin düğünü", türünün en iyi örneği olan "shaun of the dead" veya son dönemde dikkat çeken "zombieland" ve "doghouse"da rastladığımız gibi komedi unsurları zombielere çok bağlı değil, bu da bütçe meselesi sonuçta. geyik dozu yüksek diyalogların samimiyeti ise filmin korku yönündeki olumsuzluklarını örtecek hatta filmi zevkle izlenir kılacak kadar başarılı. zaten filmden sonra akıllarda zombielerden ziyade diyaloglar kalıyor.
zombie sineması, üzerinden mesaj vermeye oldukça açık bir janrdır. özellikle romero, filmlerinde bu yolu tercih etmeyi pek sever. ancak her yiğidin de harcı değil bu mesele. özellikle de "zmd"ye bakınca bunu daha kolay anlıyoruz. son dönemde sürüsüyle örneğini izlediğimiz korku-komedi türüne ait olan filmde mizah, özellikle amerikalıların müslümanlara bakış açısı ve amerikan muhafazakar kesiminin eşcinseller üzerine olan tutumları üzerine kurulmaya çalışılmış ancak çok sırıtmış. tüm bu yapaylık filmin ilk çeyreğini kaplıyor ve izleyeni bayıyor. taa ki zombie kardeşler ortalığı kan gölü çevirene, eğlence başlayana kadar. başarılı zombie makyajları ve efektlerin yerinde kullanımı açılıştaki sıkıntıyı unutturuyor. geriye kalan kısımda türünün klişelerini bulunması bana pek dokunmadı, pek eğlendim. ayrıca 2011'de filme kardeş geliyormuş.
zombie sineması denilince akla ilk gelen isimlerden olan george a. romero'nun son marifeti "survival of the dead" ile karşı karşıyayız. romero, son dönemde yaptığı filmlerinde, artık çağımızın gereği midir bilinmez, zombielerini modern bir hale sokmuştu. örneğin 2005 yapımı "land of the dead"de zombieler bir bilince sahipti ve liderleri doğrultusunda hareket ediyordu, 2007 tarihli "diary of the dead"de zombielerden kaçan, hayatta kalmaya çalışanları günümüz teknolojisinin nimetlerini kullanırken izlemiştik. 2008'de gösterime giren, romero'nun sadece senaryosunu yazdığı "day of the dead"de ise zombielerimiz olağanüstü güçlere sahipti, aynı danny boyle'un başımıza musallat ettiği koşan, oradan oraya atlayıp zıplayan zombieler vardı.
belki filmle ilgili çıkan haberlerden duymuşsunuzdur, bu film bir adada geçiyor. aynen bizim ilk zombie filmimiz "ada: zombilerin düğünü"nde olduğu gibi, tesadüfün iğne deliği işte. ayrıca romero, adada yaşayan karakterleri oluştururken bizim "tosun paşa"dan esinlenmiş. nasıl "tosun paşa"da yeşil vadiye hakim olmaya çalışan seferoğulları ile tellioğulları varsa bu filmde de plum adasına hükmetmek isteyen o'flynn ile muldoon aileleri mevcut. ve ortada yine bir hatun meselesi var. bir yandan adada zombieler peydah olurken diğer yandan da bu iki aile birbiriyle mücadele ediyor. ve araya romero filmlerinin klasiği olan silahlı kuvvetler giriyor, ki onlar da zombie istilasından kaçmaktadır. yalnız klasik demişken, öncekilerde askeriye filmin sonunda devreye girer ve son kalanları yanlarına alıp giderdi, burada ise onlar da hayatta kalma mücadelesi vermekte, durum vahim yani.
son dönemde müzik gruplarıyla ilgili belgeseller birbiri ardına gelmeye başladı. radarıma (biraz geç olsa da) en son takılan belgesel josé gonzalez üzerine. isveç'te yaşayan arjantin kökenli sanatçıya the knife'ın "heartbeats"'ine veya massive attack'in "teardrop"'ına yaptığı coverlardan denk gelmeniz yüksek ihtimal. ayrıca, indie folk üzerine eserler veren gonzalez'in 2003'te çıkardığı "veneer" ve 2007 tarihli "in our nature" albümleri mevcut. "the extraordinary ordinary life of josé gonzález" adını taşıyan ve yönetmenliğini mikel cee karlsson, fredrik egerstrand ikilisinin yaptığı belgesel video günlüğü tadında ve kendisinin konserlerinden de izler taşıyor. 33. göteborg uluslararası film festivali'nin açılış filmi olan belgeselin fragmanını altta izlemeniz mümkün.
olöf arnalds'ın hazırlıklarını tamamladığı yeni albümü "innundir skinni"nin çıkmasını bekliyoruz. bu bekleme sürecinde gelen bir haber ise albümle ilgili beklentileri daha da arttırdı. albümde 7. sırada dinleyeceğimiz "surrender" adlı parçada olöf arnalds'a björk eşlik etmiş ve parçayı ikisi beraber seslendirmiş. ortaya nasıl bir şey çıktığını merak ediyorum doğrusu.
last.fm'in yeni özelliklerinden biri olan ve kullanışını arttıran, dinlenen sanatçıların yeni albüm çıkardığını haber veren kısımda geçtiğimiz günlerde gözüme çarpmıştı eski nick cave and the bad seeds albümleri. biz nick cave ve kötü tohumlarından yeni albüm bekleyeduralım onlar bu boşluğu eski albümleri remastered ederek (fiile dikkat!) önümüze koyuyor. geçtiğimiz sene grubun ilk dört albümü ("from her to eternity", "the firstborn is dead", "kicking against the pricks", "your funeral... my trial") yeniden elden geçirilip basılmıştı. bu sene de 5, 6 ve 7. albümleri olan "tender prey", "the good son" ve "henry's dream" basıldı. orjinal kayıtların 5.1 surround sese göre ayarlanıp basıldığı albümlerin albenisini arttırmak için her biri ayrı çift cd içeren paketlere b-sidelar ve videolar albümlere eklenmiş. koleksiyonerlerin mutlaka ilgisini çekecektir. yeni albüm mü? şu an için ses yok.
her sene haziran ayının ortasını eğlence zamanına çeviren efes pilsen one love festival'in 9.sunun kadrosu bugün açıklandı. önceki senelere göre azcık da olsa geç açıklanan ve bünyesinde yer alacak grupları gün geçtikçe merak ettiren festivalde groove armada, the ting tings, de la soul, the whitest boy alive, wild beasts sahne alacak. tabi gün itibarıyla açıklanan isimler böyle, ileriki günlerde yeni isimlerin açıklanacağını belirtmekte fayda var. 19-20 haziran'da gerçekleşecek festivalle ilgili haberleri takip etmek için şu yolları izleyebilirsiniz:
