kendimce iki bölüme ayırdım filmi; alexander supertramp’ın sarfettiği “kariyer yirminci yüzyılın icadıdır” sözünün birinci bölümü, “mutluluk sadece paylaşıldığı zaman gerçektir” sözününse ikinci bölümü temsil ettiği filmdir.
şimdi geçelim ağır spoiler içeren kısıma…
evet, süperberduş’un da belirttiği gibi kariyer geçtiğimiz yüzyılın icadı ve içerisinde bulunduğumuz yüzyılda da dünya üzerindeki çoğu insanı pençesine almış durumda. çoğumuz gerek sosyal statüsünü arttırma, kimimiz doymak bilmeyen egosunu tatmin etme, kimimiz de bir kaç lokma daha yiyip biraz daha rahat yaşamak uğruna kariyer denen şeyin dikenli yollarda mücadele etmekte. tüm bunlara ters gelenler içinse özgürlüğün peşinden koşmak, anti-kariyer yapmak çekici. christopher mccandless ikinci yolu seçenlerden. üniversiteden mezun olduktan sonra ailesinden gelen yeni araba hediyesini elinin tersiyle iten, sahip olduğu parayı ihtiyacı olanlar için kullanmakta çekinmeyen, kariyer denen zımbırtıya kendini kaptırmak istemeyen, aile içerisindeki çatışmalardan bunalıp kendini yollara vuran bir abimiz. içlerinde benim gibi düşünüp de çoğu kişinin götünün yemediği (yiyenlere saygım sonsuz, her biri eşsizdir benim gözümde) olaya kalkışır.
doğa içerisinde yalnız kaldıkça veya kendi kafa dengi insanlara rast geldikçe “gerçek eğitim”i aldığına inanır. ve öyle noktaya varır ki, şehir içerisindeki hayat ona daha “vahşi” gelmeye başlar. kendisi öyle bir yalnız kalmaya adar ki, kız arkadaşı geçtim seks bile onun için cazip hale gelmez. onun aklında alaska’ya varmak vardır.
ve varır da. alaska’daki dağlardan birinde şans eseri bir minibüse varır. hayatının son aylarını geçirdiği, kendisine ait bir dünyanın olduğu minibüse… ayrıca ne kadar ironiktir ki, onun için özgürlüğü temsil eden yerdeki minibüs, daha sonra onun özgürlüğünü gittikçe kısıtlayarak, yaşama veda ettiği yer olur. işte bugünlerde kafasına dank eder, mutluluğun paylaşıldığı zaman gerçek olacağı. yine de pişman değildir. mutlu bir hayat sürdüğünü belirtip göçer dünyadan.
kendisinin ölümünden bir kaç gün sonra avcılar tarafından cesedinin bulunması da ayrı bir üzücü nokta..
film inceden bir yol filmi sayılır. şayet filmi walter salles çekse veya kim ki duk çekse böylesine güzel hikayenin yanında bir de görsel şölen izleyebilirdik. yine de sean penn’e laf edecek değilim, haddim değil.
son olarak belirtmeden geçmek olmaz, eddie vedder soundtrack’i hazırlayarak süper bir iş çıkarmış. sahneleri tamamlayan, ruh katan müzikler olmuş. soundtrack albümü ayrı bir güzel.
son yıllarda ingiliz kraliyet ailesinin prenslerinin yaşadıklarına basından aşinayız. biri gider afganistan'da askerlik yapar, diğeri afrika'da gönüllüler kampına katılır, beriki normal bir ailenin kızıyla beraber olur vs.. belki bu bahsettiklerim aynı kişi bile olabilir, zira kaç tanedirler, isimleri nedir bilmiyorum. bahsettiğim sadece halkla daha içli dışlı olabilmeleri. geçmişe bakarsak konumu gereği daha önemli ve içine kapalı olan aile üyelerinin halkla olan münasebetlerinin çok çok daha sınırlı olduğunu görüyoruz ve bu noktada da "the king's speech" devreye giriyor. kral 5. george'un iki oğlundan biri olan albert frederick arthur george, gerek ailesi gerekse dadıları tarafından baskı altında yetiştirilmiş ve bu da onda konuşma bozukluğuna yol açmıştır. bazı dönemlerde halka hitap etmesi gereken albert, kekemeliği yüzünden zor duruma düşünce eşi tarafından cesaretlendirilerek soluğu terapistlerde alır. birkaç başarısız denemenin ardından lionel logue ile karşılaşan prens, logue'un yardımıyla bu sorunu çözmeye çalışır.
gerçek bir hikayeye dayanan ve haliyle dönem filmi olan "the king's speech", ingiltere'nin 2. dünya savaşı öncesi savaşa sürüklendiği bir dönemde geçmesine rağmen tüm odağını prens albert ile terapist logue arasındaki ilişkiye çevirmiş ve oyuncuların üstün performansının yardımıyla da işin altından başarıyla kalkmış. ingilizlerin oscar'ı olarak gösterilen bafta ödüllerinde en iyi film ödülü dahil olmak üzere 5 dalda ödül kazanan filmin önümüzdeki pazar gecesi verilecek oscar ödüllerinde 12 adaylığı bulunuyor. prens albert'i canlandıran colin firth'ü pazar gecesi elinde oscar heykelciğiyle görebiliriz. heykelciğe daha önceden sahip olan geoffrey rush ise koleksiyonuna bir ödül daha ekleyebilir, onun da en ciddi rakibini christian bale olarak görüyorum.
ailenin otoriter büyükannesi emma du maurier, barrie'ye karşı antipati beslese de, onu çocuklardan ve sylvia'dan uzak tutmayı başaramayacaktır. bir gün peter'ın yazdığı tek perdelik oyunu oynarken sylvia'nın öksürük krizi sonucu açığa çıkan apansız hastalığının da etkisiyle, james'in onlara zarar verdiğini düşünen büyükanne, kızının iyiliğini istemekte haklıdır ama çocuklar james'i bırakmaya niyetli değildirler. sylvia'nın hastalığının ilerlediği aşamada çocuklar durumun ciddiyetinin farkına varırlar ve james'ten yardım isterler. james, kardeşlerin en büyüğünü annesiyle konuşması için cesaretlendirir ve o da tedavi olması için annesini ikna eder. ama hastalığın bir çaresi yoktur...
toplum düzeni; kısaca aile, sevgili, kariyer, seks, iş, para gibi unsurların varlığını tamamen silip atmaya yönelik girişiminde oldukça başarılı olan chris mccandless, aslında "mutluluk sadece paylaşıldığında anlamlıdır" ilkesini benimsememekten yanadır. belirttiğim unsurları silip atma yöntemi birçoğumuzun hayalinden pek farklı değildir aslında. genellikle ergenlik dönemindeki gençlerimizin başta aile baskısı olmak üzere, çeşitli sıkıntılarından kurtulma hayalini gerçekleştirmiş olan chris mccandless, çok iyi örnek olmamakla beraber, filmin sonunda da bunu kanıtlıyor. (mesela o karda boxer ile gezilmez)
filmi oldukça çekici yapan unsurlardan bir diğeri ise sevgili eddie vedder'ın sesinden dinlediğimiz soundtrack albümüdür. özellikle hard sun, society, far behind gibi harika şarkılar barındıran albüm, filmi izlerken, yaşamamıza sebep oluyor.
